از دور که مى بینمش، دلم از شادى و غم مى لرزد، در آستانه در ایستاده و با آن نگاه مات و محجوبش مهربان نگاهم مى کند. چه قدى کشیده، مردى شده براى خودش. هر چه بزرگتر مى شود مرا بیشتر به یاد پدرش مى اندازد. امسال هیجده سالش تمام مى شود. وقتى که عباس مى رفت حبیب یکسال بیشتر نداشت، در این هیجده سال، عطر نوگل پرپرم را از حبیب و افسانه گرفته ام تنها یادگارهاى پسرم.
دیده مى چرخانم، عکس عباس توى طاقچه بر رویم لبخند مى زند. بلند مى شوم عکس را از روى طاقچه برمى دارم و...
عباس! جان مادر! عزیز مادر! هیجده سال گذشت، هیجده سالى که هر سالش به اندازه قرنى پیرم کرد. چرا آنگونه نگاهم مى کنى؟! باشد دیگر گریه نمى کنم.
عزیز مادر! گریه ام بخاطر رفتن تو نیست. کدام مادرى هست که عاقبت به خیرى و سعادت فرزندش را نخواهد. عباس جان! گریه ام بخاطر خودم است. بخاطر این دل وامانده. و الاّ شهادت را جز سعادت نمى دانم.
