وقتى مرغ دل بر گنبد سبز عشق نشست، چه جاى درنگ، باید پاى در راه گذاشت که آغاز مسیر عشق خط شکسته دل است و جاده هاى زخم که تو را به خود مى خواندند، آنجا که دل شکست، آنجا که آئینه دل به خون دل صیقل گرفت عشق روئیده است و شهداء چکاوکهاى بیقرار عشقند، آنانکه رفتند در یک کلام دل از دنیا بریده بودند و عشق ناب در وجود بى آلایششان شکل گرفته و در رفتارشان تبلور یافته بود. آنان دل مى دادند و رضاى خدا مى طلبیدند که سوداى دل دادن و شور دل باختن اوّلین شرط شهادت است. ره پویان عاشق حقیقت آرمان خویش را با شهادت تفسیر کردند و از تنگناى خاک تا بلنداى افلاک اوج گرفتند. آنان شهادت را به زیباترین شکل به تصویر کشیدند و حیات را مفهومى جاودانه بخشیدند و اینک بر ماست که در مکتب درسشان درس زندگى و مرگ سرخ را به زیباترین شکل دریابیم.
روز 12/فروردین/1348 خانه و خانواده حسین پور به قدوم مبارک فرزندى منور و مزین گردید که نامش را «على اکبر» نهادند تا رهرو راه عاشورائیان باشد و چون على اکبر حسین علیه السلام سر در ره جانان فدا کند.
هفده بهار بیشتر از عمرش نگذشته بود و تا کلاس دوم راهنمائى بیشتر درس نخوانده بود. او در مکتب خانواده متعهد و مبارزپرورش درس عشق به على علیه السلام و آل على علیه السلام را نیک آموخته بود و آن دم که گاه آزمون سخت الهى فرا رسید با وجود سن کم قدم در راه حق نهاد و براى لبیک گفتن به فرمان رهبر و دفاع از اسلام و انقلاب، تن تازه جوانش را به لباس غواصى آراست و به غواصان گردان «حبیب بن مظاهر(س)» لشکر 31 عاشورا پیوست و در تاریخ 19/دیماه/1365 در عملیات «کربلاى 5» در پاسگاه زید مروارید درخشان شهادت را از دل آبهاى نیلگون شلمچه بیرون کشید و با اهداى جان پاکش در کربلاى ایران رضاى خدا را طلبید و بر سریر «عندربهم یرزقون» تکیه زد.
